“ਪੁਲਿਸ ਦੀ ਧਾੜ ਦੋਂਹ ਗੱਡੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸੁਸਾਇਟੀ ਵਿੱਚ ਆਈ। ਛੋਟਾ ਥਾਣੇਦਾਰ ਆਪ ...”
(28 ਅਪਰੈਲ 2021)
ਉਹ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਬੜੀ ਨਟ-ਖਟ ਸੀ। ਨਿਚੱਲੀ ਹੋ ਕੇ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਹਿੰਦੀ। ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਹੱਥ-ਪੱਲਾ ਮਾਰੀ ਜਾਂਦੀ। ਹੁਣ ਇੱਥੇ ਹੈ, ਹੁਣੇ ਔਹ ਗਈ ਔਹ ਗਈ। ਮਾਪੇ ਡਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ ਕਿਤੇ ਬਾਹਰ ਸੜਕ ਉੱਤੇ ਨਾ ਚਲੀ ਜਾਵੇ। ਕਿਸੇ ਗੱਡੀ ਹੇਠਾਂ ਨਾ ਆ ਜਾਵੇ। ਜਾਹ-ਜਾਂਦੀ ਨਾ ਹੋ ਜਾਵੇ।
ਜਿਸ ਦਿਨ ਉਹ ਪੈਦਾ ਹੋਈ ਸੀ, ਉਸ ਦਾ ਦਾਦਾ ਬੜੇ ਚਾਅ ਨਾਲ ਉਹਨੂੰ ਹਸਪਤਾਲ ਦੇਖਣ ਗਿਆ। ਵਿਆਹ ਦੇ ਸੱਤਾਂ ਸਾਲਾਂ ਮਗਰੋਂ ਜੁ ਹੋਈ ਸੀ। ਅਜੇ ਜੰਮੀ ਨੂੰ ਪੰਜ ਘੰਟੇ ਹੀ ਹੋਏ ਸਨ। ਬੜਾ ਸੁੰਦਰ ਮੁੱਖੜਾ, ਦਿਲ ਖਿੱਚਵਾਂ। ਉਸਦਾ ਦਾਦਾ ਕਹਿੰਦਾ, “ਅੱਜ ਪੰਜ ਜਨਵਰੀ ਹੈ, ਆਪਣੇ ਘਰ ਨਵੇਂ ਸਾਲ ਦਾ ਗਿਫ਼ਟ ਆਇਆ ਹੈ। ਦੇਖਣਾ ... ਬੜੀ ਇੱਜ਼ਤ ਦੁਆਵੇਗੀ ਇਹ ਬੱਚੀ ਆਪਣੇ ਖਾਨਦਾਨ ਨੂੰ।” ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਹਦੇ ਦਾਦੇ ਨੇ ਇਸ ਪੰਜ ਘੰਟਿਆਂ ਦੀ ਬੱਚੀ ਦੇ ਮੱਥੇ ਵਿੱਚੋਂ ਕਿਹੜੀ ਗੱਲ ਪੜ੍ਹੀ ਸੀ।
ਜਦੋਂ ਇਹ ਪੰਜਾਂ ਸੱਤਾਂ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਇਹਦਾ ਮਾਮਾ ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਇਆ। ਉਸਦਾ ਧਿਆਨ ਇਸ ਬੱਚੀ ਵੱਲ ਗਿਆ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਗੱਲੋਂ ਬਹਿਸੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹਦੀ ਮੰਮੀ ਹਟਕਦੀ ਤਾਂ ਉਹ ਅੱਗੋਂ ਹੋਰ ਸਵਾਲ ਕਰ ਦਿੰਦੀ। ਉਹਦਾ ਮਾਮਾ ਬੈਠਾ ਬੈਠਾ ਸੋਬਤੀ ਕਹਿੰਦਾ, “ਭੈਣ, ਇਹ ਕੁੜੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਤੰਗ ਕਰੂਗੀ ... ਬੱਸ ਮੈਂ ਕਹਿਤਾ ...।”
“ਵੀਰ, ਇਹ ਮੁਨੱੜੀ ਤਾਂ ਹੁਣੇ ਮਾਣ ਨਹੀਂ ... ਬੜੀ ਹੋ ਕੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਲੱਲਰ ਲਾਊਗੀ ... ਸੂਲੀ ਪਰ ਟੰਗ ਦਿੰਦੀ ਐ ਇੱਕ ਵਾਰ ਤਾਂ ... ਗੱਲ ਮੰਨਣ ਵਿੱਚ ਹੀ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ” ਉਹਦੀ ਮਾਂ ਕਲਪੀ।
ਉਹਨੂੰ ਸਕੂਲ ਦਾਖ਼ਿਲ ਕਰਵਾਇਆ ਗਿਆ। ਐੱਲ.ਕੇ.ਜੀ. ਵਿੱਚ। ਨਾਂ ਉਹਦਾ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਨਵਦੀਪ ਕੌਰ ਲਿਖਿਆ। ਪੜ੍ਹਨ ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਹੀ ਚੰਗੀ ਸੀ। ਪਰ ਸ਼ਰਾਰਤਣ ਬਹੁਤ ਸੀ। ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰਾਰਤਾਂ ਕਰਨ ਦੀਆਂ ਨਵਦੀਪ ਦੀਆਂ ਸ਼ਿਕਾਇਤਾਂ ਆਉਂਦੀਆਂ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀਆਂ। ਭਾਵੇਂ ਸਕੂਲ ਦੀਆਂ ਮੈਡਮਾਂ ਸ਼ਿਕਾਇਤਾਂ ਕਰਦੀਆਂ ਪਰ ਉਹ ਪਿਆਰ ਵੀ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਬੇਅੰਤ ਕਰਦੀਆਂ। ਪੜ੍ਹਨ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਚੰਗੀ ਜੁ ਸੀ। ਗੱਲ ਵਧੀਆ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਚੰਗੇ ਨੰਬਰ ਲੈ ਕੇ ਜਮਾਤਾਂ ਚੜ੍ਹਦੀ। ਸਕੂਲ ਦੇ ਸਾਰਿਆਂ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮਾਂ ਵਿੱਚ ਹਿੱਸਾ ਲੈਂਦੀ। ਖੇਡਾਂ ਵਿੱਚ ਮੂਹਰੇ, ਸਟੇਜ ਉੱਤੇ ਬੋਲਣ ਵਿੱਚ ਮੂਹਰੇ। ਜੇ ਕੋਈ ਨੁਕਸ ਸੀ ਤਾਂ ਬੱਸ ਹਰ ਵੇਲੇ ਟਪੂੰ ਟਪੂੰ ਕਰਦੇ ਰਹਿਣ ਦਾ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਗੁਣਾਂ ਕਰਕੇ ਸਾਰੇ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਵੀ ਤਾਂਹੀਂਓ ਕਰਦੇ ਸਨ।
ਦਸਵੀਂ ਪਾਸ ਕੀਤੀ। ਬਾਰ੍ਹਵੀਂ ਪਾਸ ਕੀਤੀ। ਫੇਰ ਉਹ ਕਾਲਜ ਦਾਖ਼ਿਲ ਹੋਈ। ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਇਹਸਾਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਜਿਹੜੀ ਗੱਲ ਦਾਦੇ ਨੇ ਜਨਮ ਤੋਂ ਕੁਝ ਘੰਟਿਆਂ ਮਗਰੋਂ ਹੀ ਨਵਦੀਪ ਬਾਰੇ ਕਹੀ ਸੀ, ਉਹ ਸੱਚ ਸਾਬਤ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਬਾਪ ਨਵਦੀਪ ਦਾ ਪ੍ਰਗਤੀਸ਼ੀਲ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦਾ ਸੀ। ਸਾਹਿਤਕ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਨਾਲ ਗੂੜ੍ਹਾ ਮੇਲ-ਜੋਲ ਸੀ। ਚੰਗੇ ਚੰਗੇ ਕਈ ਲੇਖਕ ਉਹਦੇ ਦੋਸਤ ਮਿੱਤਰ ਸਨ। ਕਾਲਜ ਪੜ੍ਹਦਿਆਂ ਨਵਦੀਪ ਚੰਗੇ-ਚੰਗੇ ਲੇਖਕਾਂ ਅਤੇ ਕਵੀਆਂ ਦੀ ਸੁਹਬਤ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਲੱਗੀ ਕਿਉਂ ਜੁ ਆਪ ਵੀ ਹੁਣ ਉਹ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਕਵਿਤਾ ਚੰਗੀ ਲਿਖ ਲੈਂਦੀ ਸੀ। ਸਟੇਜ ਉੱਤੇ ਤਰੱਨਮ ਨਾਲ ਜਦੋਂ ਕਵਿਤਾ ਬੋਲਦੀ ਤਾਂ ਸਰੋਤਿਆਂ ਤੋਂ ਵਾਹ ਵਾਹ ਖੱਟਦੀ। ਤਾੜੀਆਂ ਬਟੋਰਦੀ। ਜੇ ਕਵਿਤਾ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਤੁਕਾਂਤ ਆਦਿ ਵਿੱਚ ਫਰਕ ਪੈਂਦਾ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਤਰੱਨਮ ਨਾਲ ਬੋਲਣ ਨਾਲ ਕਵਿਤਾ ਦਾ ਵਜ਼ਨ ਠੀਕ ਲਗਦਾ।
ਹੁਣ ਉਹ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹ ਰਹੀ ਸੀ। ਐੱਮ.ਏ. ਕੀਤੀ। ਚੰਗੇ-ਚੰਗੇ ਹੋਣਹਾਰ ਕਵੀ ਲੇਖਕ ਉਹਦੇ ਸਹਿਪਾਠੀ ਸਨ। ਹਰ ਰੋਜ਼ ਲਾਅਨ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਕੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਸੁਣਾਈਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ। ਭਾਸ਼ਾ, ਵਜ਼ਨ, ਵਿਸ਼ਾ, ਲੱਗਾ-ਮਾਤਰਾਂ ਆਦਿ ਬਾਰੇ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ। ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਗਲ ਮੇਲਾ ਵੀ ਚੰਗਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪੀ.ਐੱਚ.ਡੀ. ਕਰਨ ਮਗਰੋਂ ਹੁਣ ਉਹ ਇੱਕ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਲੈਕਚਰਾਰ ਲੱਗ ਗਈ।
ਇੱਕ ਦਿਨ ਘਰਦਿਆਂ ਨੇ ਵਿਆਹ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਤੋਰੀ, “ਭਾਈ ਨਵਦੀਪ, ਹੁਣ ਵਿਆਹ ਬਾਰੇ ਦੱਸ ਸਾਨੂੰ ... ਲੱਭੀਏ ਕੋਈ ਮੁੰਡਾ।”
“ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਲੱਭੋਗੇ ਮੁੰਡਾ ... ਲੱਭ ਲਓਂਗੇ ਕੋਈ ਜ਼ਾਤ ਬਰਾਦਰੀ ਵਿੱਚੋਂ ... ਕੋਈ ਦਾਜ-ਦਹੇਜ਼ ਮੰਗਣ ਵਾਲਿਆਂ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ... ਐਦੋਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਇਕੱਲੀ ਚੰਗੀ।” ਉਸ ਨੇ ਕੜਾਕ ਦੇ ਕੇ ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ।
ਘਰ ਦੇ ਚੁੱਪ ਹੋ ਜਾਂਦੇ। ਹੋਰ ਉਹ ਕਰ ਵੀ ਕੀ ਸਕਦੇ ਸਨ।
ਇੱਕ ਵਾਰ ਉਹਨੂੰ ਬਿਠਾ ਕੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਨੇ ਤਰਲੇ ਨਾਲ ਕਿਹਾ, “ਦੇਖ ਪੁੱਤ ਨਵਦੀਪ ... ਫੇਰ ਵਿਆਹ ਦੀ ਉਮਰ ਲੰਘ ਜਾਣੀ ਹੈ। ਮੁੰਡਾ ਮੇਚ ਦਾ ਨਹੀਂ ਮਿਲਣਾ। ਮੰਨ ਲੈ ਸਾਡੀ ਗੱਲ ਪੁੱਤ, ਮੰਨ ਲੈ...। ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਲਈ ਸਾਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇਕੱਲੀ ਨੂੰ ਕੱਟਣੀ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।”
“ਤੁਹਾਨੂੰ ਬੇਜੀ ਕੀ ਫਿਕਰ ਹੈ ਮੇਰੇ ਵਿਆਹ ਦਾ ... ਤੁਸੀਂ ਨਾ ਮੇਰੇ ਵਿਆਹ ਦਾ ਫ਼ਿਕਰ ਕਰਿਆ ਕਰੋ। ਮੇਰਾ ਜੇ ਜੀਅ ਕਰੂ, ਆਪੇ ਵਿਆਹ ਕਰਾ ਲੂੰ ਗੀ ...।” ਉਹ ਸੌ ਦੀ ਇੱਕ ਸੁਣਾਉਂਦੀ।
ਉਹਦੀ ਮਾਂ ਸੋਚਦੀ ਕਿ ਇਹਦੇ ਮਾਮੇ ਨੇ ਠੀਕ ਹੀ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਕੁੜੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਤੰਗ ਕਰੂਗੀ। ਕਰਦੀ ਹੈ ਹੁਣ ਤੰਗ। ਹੋਰ ਤੰਗ ਕਿਵੇਂ ਕਰੀਦਾ।
ਇੱਕ ਵਾਰ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਪਿਓ ਨੇ ਆਪਣੇ ਇੱਕ ਮਿੱਤਰ, ਜੋ ਕਿ ਨਾਮਵਰ ਕਵੀ ਸੀ, ਨੂੰ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਵਿਆਹ ਲਈ ਮਨਾਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਨਾਲੇ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਕਿ ਇਹਦੇ ਵਰਗਾ ਕੋਈ ਕਵੀ ਲੇਖਕ ਮਿਲ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣ ਨੂੰ ਮੰਨ ਹੀ ਜਾਵੇ। ਉਹਦੇ ਪਿਓੁ ਦੇ ਮਿੱਤਰ ਨੇ ਕੋਈ ਚੰਗਾ ਮੁੰਡਾ ਲੱਭਣ ਲਈ ਹਾਮੀ ਭਰ ਦਿੱਤੀ।
ਨਵਦੀਪ ਇੱਕ ਦਿਨ ਆਪਣੇ ਪਿਓੁ ਦੇ ਉਸ ਨਾਮਵਰ ਕਵੀ ਮਿੱਤਰ ਨਾਲ ਨਹਿਰੇ ਨਹਿਰ ਸੈਰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਨਾਲੇ ਆਪਣੀ ਨਵੀਂ ਲਿਖੀ ਕਵਿਤਾ ਉਸ ਤੋਂ ਠੀਕ ਕਰਵਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਵੱਡੇ ਕਵੀ ਨੇ ਮੌਕਾ ਠੀਕ ਸਮਝਦਿਆਂ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਪੁੱਤਰ ਨਵਦੀਪ, ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਲਈ ਇੱਕ ਮੁੰਡਾ ਦੇਖਿਐ ... ਜਿਹੜਾ ਬਹੁਤ ਹੋਣਹਾਰ ਕਵੀ ਹੈ ... ਤੂੰ ਜਾਣਦੀ ਹੀ ਹੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ... ਗੁਰਦੀਪ ਦੀਪ ਨੂੰ ... ਭਵਿੱਖ ਦਾ ਵੱਡੀ ਕਵੀ ਬਣੇਗਾ ਉਹ ...।”
“ਅੰਕਲ ਜੀ ... ਮੈਂ ਨੀ ਉਸ ਨਕਵਾਏ ਜਿਹੇ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣਾ। ਮੱਧਰੇ ਜਿਹੇ ਨਾਲ ... ਭਲਾ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਤੁਰਦਾ ਉਹ ਚੰਗਾ ਲੱਗੂ ਠੀਂਗਣਾ ਜਿਹਾ। ਅਜਿਹੇ ਨਾਲੋਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਇਕੱਲੀ ਚੰਗੀ ...।” ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਕੜਾਕ ਦੇ ਕੇ ਅੰਕਲ ਨੂੰ ਲਾਜਵਾਬ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
ਅੰਕਲ ਹੱਕਾ-ਬੱਕਾ ਰਹਿ ਗਿਆ। ਉਹਨੂੰ ਤਾਂ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਅਜਿਹੀ ਆਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਨਵਦੀਪ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੇਰੁਖ਼ੀ ਨਾਲ ਬੋਲੇਗੀ। ਉਹਨੇ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਸ਼ਾਇਸਤਗੀ ਨਾਲ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਅੱਗੋਂ ਲਈ ਕੰਨਾਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਲਾ ਲਿਆ, ਅਜਿਹੀਆਂ ਵਿਚੋਲਗੀਆਂ ਕਰਨ ਤੋਂ।
ਹੁਣ ਨਵਦੀਪ ਕਈ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਅਤੇ ਸਰਕਾਰੀ ਕਾਲਜਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਹੁੰਦੀ ਹੋਈ ਉਸੇ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਨਿਯੁਕਤ ਹੋ ਗਈ, ਜਿੱਥੋਂ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਐੱਮ.ਏ., ਪੀ.ਐੱਚ.ਡੀ. ਕੀਤੀ ਸੀ।
ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਆਪਣੀ ਇਸ ਲੰਮੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਦੋ ਬੰਦਿਆਂ ਨਾਲ ਨੇੜ੍ਹਤਾ ਕਰਕੇ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣ ਬਾਰੇ ਸੋਚਿਆ ਵੀ। ਪਰ ਉਹਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਸਫ਼ਲਤਾ ਵਿੱਚ ਨਾ ਬਦਲ ਸਕੀ। ਪਹਿਲਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਬੰਦੇ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆਂ ਸ਼ਖ਼ਸੀਅਤ ਵਾਲੇ ਦਿਸਦੇ, ਪਰਖ਼ਲੂਸ। ਮਗਰੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਨੀਵੇਂ ਪੱਧਰ ਦੀਆਂ ਲੱਗਦੀਆਂ, ਬੋਰ। ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਉਹ ਆਪ ਵੀ ਕਿਸੇ ਦੇ ਅਧੀਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਹਿ ਸਕਣ ਵਾਲੀ। ਉਹ ਤਾਂ ਆਜ਼ਾਦ ਪੰਛੀ ਸੀ। ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਆਸਮਾਨ ਵਿੱਚ ਉਡਾਰੀਆਂ ਭਰਨ ਵਾਲੀ। ਹੁਣ ਉਹ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵੱਲੋਂ ਅਲਾਟ ਹੋਏ ਕੁਆਟਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਰਹੀ ਸੀ। ਦਿਨ ਤਾਂ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨਾਲ, ਪ੍ਰੋਫੈਸਰਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂਬਾਤਾਂ ਵਿੱਚ ਲੰਘ ਜਾਂਦਾ ਪਰ ਜਦੋਂ ਰਾਤ ਨੂੰ ਥੱਕ ਹਾਰ ਕੇ ਆਪਣੇ ਬਿਸਤਰੇ ਉੱਤੇ ਪੈਂਦੀ ਤਾਂ ਉਹ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬ ਜਾਂਦੀ। ਉਹਨੂੰ ਕਈ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰਾਂ ਦੀਆਂ ਜੋੜੀਆਂ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਹੱਥ ਪਾ ਕੇ ਸੈਰ ਕਰਦੀਆਂ ਮਿਲਦੀਆਂ। ਕਈ ਲੇਖਕ ਜੋੜੇ ਵੀ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਆਉਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਕਈਆਂ ਬਾਰੇ ਅਜਿਹਾ ਭੁਲੇਖਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਪ੍ਰੇਮੀ ਪ੍ਰੇਮਿਕਾ ਹੋਣ। ਕਈਆਂ ਦੇ ਬੱਚੇ ਸਨ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਜਿਵੇਂ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਰਹਿ ਰਹੇ ਸਨ। ਕਈਆਂ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਕੋਠੀਆਂ ਬਣਾ ਲਈਆਂ ਸਨ।
ਲੰਮੀ ਰਾਤ ਤਕ ਉਹ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਬਾਰੇ ਅਤੇ ਹੋਰਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਸਾਥੀ ਦੇ ਸੰਗ ਦੀ ਘਾਟ ਵੀ ਹੁਣ ਉਸ ਨੂੰ ਤੰਗ ਕਰ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ। ਦੇਵੀ-ਦੇਵਤੇ ਅਤੇ ਮਹਾਂਪੁਰਖ਼ ਵੀ ਇਸ ਸੰਗ ਤੋਂ ਅਛੂਤੇ ਨਹੀਂ ਸਨ ਰਹਿ ਸਕੇ।
ਰਾਤ ਨੂੰ ਸੁਪਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਨਵਦੀਪ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੱਥੋਂ ਤੋਂ ਕਿੱਥੇ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੀ। ਉਹ ਕਸ਼ਮੀਰ ਦੀਆਂ ਵਾਦੀਆਂ ਵਿੱਚ ਜਿਵੇਂ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਸੈਰ ਉੱਤੇ ਗਈ ਹੋਈ ਹੋਵੇ। ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਹੱਥ ਪਾਈ ਸ਼ਾਲੀਮਾਰ ਬਾਗ਼ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਗੁਲਾਬ ਦੇ ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਨਿਹਾਰ ਰਹੀ ਹੋਵੇ। ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਸੁਪਨੇ ਵਿੱਚ ਜਿਵੇਂ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਸਲਾਹ ਨਾਲ ਕੋਠੀ ਦਾ ਨਕਸ਼ਾ ਤਿਆਰ ਕਰ ਰਹੀ ਹੋਵੇ। ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਸੁਪਨੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਕਾਲਜ ਅਤੇ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਦਾਖ਼ਿਲ ਕਰਵਾਉਣ ਦੀਆਂ ਸਲਾਹਾਂ ਕਰ ਰਹੀ ਹੋਵੇ।
ਕਈ ਵਾਰ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਬੜੇ ਅਵੱਲੇ ਸੁਪਨੇ ਆਉਂਦੇ। ਉਹ ਇਕੱਲੀ ਨੰਗ-ਧੜ੍ਹੰਗੀ ਖੜ੍ਹੀ ਜਿਵੇਂ ਰਾਹ ਭੁੱਲ ਗਈ ਹੋਵੇ। ਕਦੇ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿੱਚੋਂ ਆਪਣੇ ਪਾਉਣ ਵਾਲੇ ਕੱਪੜੇ ਹੀ ਨਾ ਲੱਭਦੇ ਹੋਣ ਜਿਵੇਂ। ਘਰ ਵੀ ਜਿਵੇਂ ਉਹਦਾ ਹੋਰੂੰ ਜਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਖੁੱਲਾ-ਡੁੱਲ੍ਹਾ। ਕੱਚਾ-ਪੱਕਾ। ਇੱਧਰ-ਉੱਧਰ ਖਿੰਡੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ। ਪਰ ਇਹ ਸੁਪਨੇ, ਸੁਪਨੇ ਹੀ ਹੁੰਦੇ। ਅਜਿਹੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੀ ਹੁਣ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਆਦੀ ਹੋ ਗਈ ਹੋਵੇ।
ਹੁਣ ਨਵਦੀਪ ਕਦੋਂ ਦੀ ਰੀਟਾਇਰ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਉਮਰ ਦੇ ਉਹ ਛੇਵੇਂ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਛੇਵੇਂ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਵੀ ਸਮਝੋ ਸਿਖਰ ਉੱਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਈ ਸੀ। ਕਈ ਵਾਰ ਉਹ ਕੋਠੀ ਬਣਾਉਣ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ। ਪਰ ਉਹਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਇਕੱਲੀ ਜਣੀ ਨੇ ਕੋਠੀ ਕੀ ਕਰਨੀ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਇੱਕ ਸੁਸਾਇਟੀ ਵਿੱਚ ਉਸ ਨੇ ਫਲੈਟ ਖ਼ਰੀਦ ਲਿਆ। ਇਹ ਫਲੈਟ ਉਹਨੂੰ ਮੁੱਕਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਆਏ-ਗਏ ਲਈ ਵੀ ਖੁੱਲ੍ਹਾ-ਡੁੱਲ੍ਹਾ ਸੀ।
ਨਵਦੀਪ ਦਾ ਇਸ ਸੁਸਾਇਟੀ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਆਦਰ ਮਾਣ ਸੀ। ਉੱਥੇ ਰਹਿੰਦੇ ਕਈ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ ਉਹਦੇ ਕੋਲੋਂ ਪੜ੍ਹੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਇਹ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ ਹੁਣ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ ਨਹੀਂ ਸਨ ਰਹੇ। ਹੁਣ ਇਹ ਵੀ ਅੱਗੋਂ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਵਾਲੇ ਬਣ ਗਏ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਬੱਚੇ ਕਾਲਜਾਂ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀਆਂ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਦੇ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੋਈ ਕੰਮ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਮੈਡਮ ਨਵਦੀਪ ਫ਼ੋਨ ਉੱਤੇ ਹੀ ਮਸਲੇ ਦਾ ਹੱਲ ਕਰਵਾ ਦਿੰਦੀ। ਨਹੀਂ ਕਈ ਵਾਰ ਆਪ ਜਾ ਕੇ ਅਗਲੇ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਵਾਕੇ ਆਉਂਦੀ।
ਮੈਡਮ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਕਾਲਜਾਂ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀਆਂ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਾਏ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਚੰਗੀਆਂ ਪੋਸਟਾਂ ਉੱਤੇ ਸਨ। ਕੋਈ ਆਈ.ਏ.ਐੱਸ., ਕੋਈ ਆਈ.ਪੀ.ਐੱਸ., ਕੋਈ ਪੀ.ਸੀ.ਐੱਸ.। ਉਹਦਾ ਆਦਰ ਸਾਰੇ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮੈਡਮ ਨਵਦੀਪ ਦਾ ਫ਼ੋਨ ਆਉਂਦਾ ਉਹ ਬੜੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਮੈਡਮ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦੇ। ਉਹਦੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਮੈਡਮ ਨੂੰ ਜਾਣਦੇ ਸਨ ਕਿ ਮੈਡਮ ਬਹੁਤ ਬੇਬਾਕ ਅਤੇ ਨਿਡਰ ਹਨ। ਉਹ ਗ਼ਲਤ ਨੂੰ ਗ਼ਲਤ ਕਹਿਣ ਦਾ ਜ਼ੇਰਾ ਰੱਖਦੇ ਸਨ। ਮੈਡਮ ਕਦੀ ਵੀ ਗ਼ਲਤ ਕੰਮ ਬਾਰੇ ਕਹਿ ਸਕਣ ਵਾਲੇ ਨਹੀਂ ਸਨ।
ਸੁਸਾਇਟੀ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਬਿਲਡਰ ਨੇ ਬਣਾਈ ਹੋਈ ਸੀ, ਸਰਕਾਰ ਜਾਂ ਹਾਊਸਿੰਗ ਬੋਰਡ ਦੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਣਾਈ ਹੋਈ। ਇਸ ਲਈ ਇਸ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦਾ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਵਿਗੜਿਆ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਸੀਵਰੇਜ, ਬਿਜਲੀ, ਪਾਣੀ, ਸਫ਼ਾਈ ਆਦਿ ਦਾ ਬੁਰਾ ਹਾਲ ਸੀ।
ਇਸ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਉਹ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਕੰਮਾਂ-ਕਾਰਾਂ ਖ਼ਾਤਰ ਵਸਨੀਕਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਕੌਂਸਲ ਬਣਾ ਲੈਣ। ਵੈੱਲਫੇਅਰ ਕੌਂਸਲ। ਵੈੱਲਫੇਅਰ ਕੌਂਸਲ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਇੱਕ ਦਿਨ ਕਮਿਊਨਿਟੀ ਸੈਂਟਰ ਵਿੱਚ ਮੀਟਿੰਗ ਬੁਲਾਈ ਗਈ। ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਲੋਕ ਢਕੋ-ਢਕੀ ਮੀਟਿੰਗ ਵਿੱਚ ਆ ਰਹੇ ਸਨ। ਸਾਰੇ ਮੈਡਮ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਰਹੇ ਸਨ। ਕਾਫ਼ੀ ਇਕੱਠ ਹੋਣ ਮਗਰੋਂ ਮੀਟਿੰਗ ਦੀ ਪ੍ਰਧਾਨਗੀ ਲਈ ਨਾਂ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਘੁਸਰ-ਮੁਸਰ ਹੋਣ ਲੱਗੀ। ਉੱਚੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਨਾਂ ਪੇਸ਼ ਹੋ ਰਹੇ ਸਨ, “ਮੈਡਮ ਨਵਦੀਪ ਜੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਧਾਨਗੀ ਦੀ ਕੁਰਸੀ ਉੱਤੇ ਬਿਠਾਉ ਜੀ ... ਸੁਸਾਇਟੀ ਦਾ ਕੰਮ ਤਾਂ ਇਹ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਪਾਣੀ ਬਿਜਲੀ, ਸੀਵਰੇਜ਼ ਸਾਰੇ ਕੰਮ ਤਾਂ ਇਹ ਪਹਿਲੋਂ ਹੀ ਕਰਵਾ ਰਹੇ ਹਨ ...।”
“ਨਹੀਂ ਜੀ ਨਹੀਂ ... ਗੁਰਦੇਵ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਕਹੋ ਕਿ ਉਹ ਪ੍ਰਧਾਨਗੀ ਕਰਨ । ਉਹ ਬੜੇ ਸਿਆਣੇ ਅਤੇ ਸੂਝਵਾਨ ਹਨ, ਇਸ
ਇਕੱਲੀ ਜਨਾਨੀ ਨੇ ਕੀ ਕਰ ਲੈਣੈ।” ਮੀਟਿੰਗ ਵਿੱਚ ਜਿਵੇਂ ਰੌਲਾ ਪੈ ਗਿਆ।
ਪਰ ਵਿਰੋਧੀਆਂ ਦੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੁਣੀ ਗਈ। ਦੋ ਚਾਰ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੇ ਮੈਡਮ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਫੜ ਕੇ ਪ੍ਰਧਾਨਗੀ ਦੀ ਕੁਰਸੀ ਉੱਤੇ ਬਿਠਾ ਦਿੱਤਾ। ਚੋਣ ਵਿੱਚ ਮੈਡਮ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਪ੍ਰਧਾਨ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ। ਐਗਜ਼ੈਕਟਿਵ ਕਮੇਟੀ ਚੁਣਨ ਲਈ ਸਾਰੇ ਅਧਿਕਾਰ ਮੈਡਮ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਦਿੱਤੇ ਗਏ।
ਹੁਣ ਮੈਡਮ ਨਵਦੀਪ ਬੜੇ ਹੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਾਲ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲੱਗੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਕੰਮ ਤਾਂ ਉਹ ਪਹਿਲੋਂ ਵੀ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਪਰ ਹੁਣ ਪੂਰੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਨਾਲ ਬਤੌਰ ਪ੍ਰਧਾਨ ਦੇ ਉਹ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਰ ਵਿਰੋਧੀ ਵੀ ਟਿਕ ਕੇ ਨਹੀਂ ਸਨ ਬੈਠੇ ਹੋਏ। ਉਹ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਬਹਾਨਾ ਭਾਲਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ ਮੈਡਮ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਬੋਲਣ ਦਾ। ਕੋਈ ਮੌਕਾ ਨਹੀਂ ਸਨ ਛੱਡਦੇ ਨੁਕਸ ਕੱਢਣ ਦਾ।
ਮੈਡਮ ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਸੁਸਾਇਟੀ ਵਿੱਚ ਕਵੀ ਦਰਬਾਰ ਕਰਵਾਇਆ। ਪੰਜਾਬ ਭਰ ਵਿੱਚੋਂ ਚੰਗੇ ਚੰਗੇ ਕਵੀ ਬੁਲਾਏ। ਕਈ ਸਭਿਆਚਾਰਕ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਕਰਵਾਏ। ਮੈਡਮ ਦਾ ਸਤਿਕਾਰ ਇਸ ਨਾਲ ਹੋਰ ਵਧਦਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਗੁਰਦੇਵ ਸਿੰਘ ਤੋਂ ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਸਨ ਹੋ ਰਹੀਆਂ। ਉਹਦੀ ਛਾਤੀ ਉੱਤੇ ਸੱਪ ਲਿਟ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਨਵਦੀਪ ਵਿਰੁੱਧ ਗੋਂਦਾ ਗੁੰਦਦਾ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ। ਸਾਜ਼ਿਸ਼ਾਂ ਘੜਦਾ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ।
ਇੱਕ ਦਿਨ ਐਤਵਾਰ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਪੁਲਿਸ ਦੀ ਧਾੜ ਦੋਂਹ ਗੱਡੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸੁਸਾਇਟੀ ਵਿੱਚ ਆਈ। ਛੋਟਾ ਥਾਣੇਦਾਰ ਆਪ ਨਾਲ ਆਇਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਮੈਡਮ ਦੇ ਫਲੈਟ ਦੀ ਬੈੱਲ ਮਾਰੀ। ਮੈਡਮ ਨੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿੱਚੋਂ ਪੁਲੀਸ ਦੀ ਧਾੜ ਆਪਣੇ ਦਰਾਂ ਉੱਤੇ ਖੜ੍ਹੀ ਦੇਖੀ ਤਾਂ ਚਾਹ ਦਾ ਕੱਪ ਵਿਚਾਲੇ ਛੱਡ ਕੁੰਡਾ ਖੋਲ੍ਹਿਆ, “ਹਾਂ ਜੀ ਦੱਸੋ?”
ਛੋਟਾ ਥਾਣੇਦਾਰ ਕੜਕ ਕੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, “ਮੈਡਮ ਜੀ, ਤੁਹਾਡੇ ਵਿਰੁੱਧ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਗੁਰਦੇਵ ਸਿੰਘ ਨਾਲ ਦੁਰਵਿਵਹਾਰ ਕੀਤਾ ਹੈ ...। ਨਾਲੇ ਉਸ ਨੇ ਅਰਜ਼ੀ ਦਿੱਤੀ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਸੀਵਰੇਜ ਦੇ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਘਪਲਾ ਕੀਤੈ। ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਚਾਰ ਵਜੇ ਥਾਣੇ ਆ ਜਾਣਾ ...।”
“ਦੁਰ ਵਿਵਹਾਰ? ... ਘਪਲਾ? ਕੀ ਗਲਾਂ ਕਰਦੇ ਹੋ ... ਕੀ ਮੈਂ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਦੀ ਕਾਪੀ ਦੇਖ ਸਕਦੀ ਹਾਂ?” ਮੈਡਮ ਨਵਦੀਪ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਬੋਲੀ।
“ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਦੀ ਕਾਪੀ ਅਸੀਂ ਜੇਬਾਂ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਪਾਈ ਫਿਰਦੇ। ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਥਾਣੇ ਆ ਜਾਇਓ, ਉੱਥੇ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਵੀ ਦਿਖਾ ਦਿਆਂਗੇ।” ਛੋਟਾ ਥਾਣੇਦਾਰ ਬੇਰੁਖ਼ੀ ਨਾਲ ਬੋਲਿਆ।
ਐਨੇ ਵਿੱਚ ਆਂਢ-ਗੁਆਂਢ ਵੀ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਨਿਕਲ ਕੇ ਮੈਡਮ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਘਰ ਮੂਹਰੇ ਇਕੱਠਾ ਹੋਣ ਲੱਗਾ।
“ਕੀ ਗੱਲ ਹੈ ਥਾਣੇਦਾਰ ਸਾਹਿਬ, ਕੀ ਹੋਇਆ?” ਇੱਕ ਗੁਆਂਢੀ, ਜੋ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੀ ਵੈੱਲਫੇਅਰ ਕੌਂਸਲ ਦਾ ਸਕੱਤਰ ਸੀ, ਨੇ ਛੋਟੇ ਥਾਣੇਦਾਰ ਤੋਂ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਐ ਜੀ ਮੈਡਮ ਵਿਰੁੱਧ, ਗੁਰਦੇਵ ਸਿੰਘ ਨੇ ਦਿੱਤੀ ਐ। ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਥਾਣੇ ਬੁਲਾਇਐ ਮੈਡਮ ਨੂੰ ਐੱਸ.ਐੱਚ.ਓ. ਸਾਹਿਬ ਨੇ।” ਛੋਟਾ ਥਾਣੇਦਾਰ ਬੋਲਿਆ।
“ਮੈਡਮ ਕਿਤੇ ਨਹੀਂ ਜਾਣਗੇ, ਜਿਹੜੀ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਐ, ਇੱਥੇ ਹੀ ਕਰੋ ਕਮਿਊਨਿਟੀ ਹਾਲ ਵਿੱਚ। ਨਾਲੇ ਬੁਲਾਓ ਗੁਰਦੇਵ ਸਿੰਘ ਨੂੰ, ਵੱਡੇ ਸ਼ਿਕਾਇਤੀ ਨੂੰ। ਇੱਥੇ ਹੀ ਕਰੋ ਦੁੱਧ ਦਾ ਦੁੱਧ, ਪਾਣੀ ਦਾ ਪਾਣੀ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ।” ਸਕੱਤਰ ਨੇ ਛੋਟੇ ਥਾਣੇਦਾਰ ਨੂੰ ਦੋ-ਟੁੱਕ ਸੁਣਾਈ ਅਤੇ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਮੈਂਬਰਾਂ ਨੂੰ ਵਟਸਐਪ ਰਾਹੀਂ ਸੁਨੇਹਾ ਭੇਜ ਕੇ ਫੌਰਨ ਕਮਿਉਨਿਟੀ ਹਾਲ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਬਾਕੀ ਕੋਲ ਖੜ੍ਹੇ ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਨੇ ਵੀ ਸਕੱਤਰ ਦੀ ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਹਾਂ ਮਿਲਾਈ ਅਤੇ ਮੈਡਮ ਨੂੰ ਥਾਣੇ ਬੁਲਾਉਣ ਵਿਰੁੱਧ ਰੋਸ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਨ ਲੱਗੇ।
ਮਿੰਟਾਂ ਸਕਿੰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਕਮਿਊਨਿਟੀ ਸੈਂਟਰ ਵਿੱਚ ਇਕੱਠ ਹੋਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ। ਛੋਟਾ ਥਾਣੇਦਾਰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਝਿਪ ਕੇ ਮੈਡਮ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, “ਮੈਡਮ ਜੀ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਇੰਨਾ ਇਕੱਠ ਕਰਨ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ਸੀ ...ਅਸੀਂ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਆਪੇ ਨਿਪਟਾ ਦੇਣੀ ਸੀ ...।” ਮੌਕੇ ਦੀ ਨਜ਼ਾਕਤ ਭਾਂਪਦਿਆਂ ਛੋਟੇ ਥਾਣੇਦਾਰ ਨੇ ਐੱਸ.ਐੱਚ.ਓ. ਨੂੰ ਮੌਕੇ ’ਤੇ ਆਉਣ ਲਈ ਫੋਨ ਕੀਤਾ।
ਕੁਝ ਮਿੰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਐੱਸ.ਐੱਚ.ਓ. ਕਮਿਉਨਿਟੀ ਸੈਂਟਰ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ, ਜਿੱਥੇ ਪਹਿਲੋਂ ਹੀ ਵਸਨੀਕਾਂ ਦਾ ਭਾਰੀ ਇਕੱਠ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੈਡਮ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਅੱਜ ਅੰਤਾਂ ਦਾ ਗੁੱਸਾ ਆਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਗੁਰਦੇਵ ਸਿੰਘ ਵਰਗੇ ਮੁਸ਼ਟੰਡੇ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਖਾ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੋਵੇ। ਜਿੱਦਣ ਦੀ ਉਹ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੀ ਪ੍ਰਧਾਨ ਬਣੀ ਸੀ ਉਸੇ ਦਿਨ ਤੋਂ ਉਹ ਉਹਨੂੰ ਟਿਕਣ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦਿੰਦਾ। ਉਹ ਉਹਦੇ ਬਾਰੇ ਅਬਾ-ਤਬਾ ਬੋਲਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਕਦੇ ਛੁੱਟੜ ਦੱਸਦਾ ਸੀ। ਕਦੇ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਬੰਦੇ ਆਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਕਹਿੰਦਾ। ਗੁਰਦੇਵ ਸਿੰਘ ਉਹਨੂੰ ਬੱਦੂ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ।
ਐੱਸ.ਐੱਚ.ਓ. ਨੇ ਛੋਟੇ ਥਾਣੇਦਾਰ ਨੂੰ ਤਾਕੀਦ ਕੀਤੀ ਕਿ ਗੁਰਦੇਵ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਵੀ ਮੌਕੇ ’ਤੇ ਬੁਲਾਇਆ ਜਾਵੇ। ਮਿੰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਗੁਰਦੇਵ ਸਿੰਘ ਵੀ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਅਤੇ ਤਿੰਨ-ਚਾਰ ਹਮਾਇਤੀਆਂ ਨਾਲ ਕਮਿਊਨਿਟੀ ਸੈਂਟਰ ਵਿੱਚ ਪੁੱਜ ਗਿਆ। ਸਾਰੇ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਲੋਕ ਅੱਜ ਗੁਰਦੇਵ ਸਿੰਘ ਉੱਤੇ ਘੁਰੇ ਫਿਰਦੇ ਸਨ। ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਸਕੱਤਰ ਨੇ ਸਭ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਰੱਖਣ ਲਈ ਅਪੀਲ ਕੀਤੀ।
ਜਦੋਂ ਠੰਢ-ਠੇਰ ਹੋ ਗਈ ਤਾਂ ਮੈਡਮ ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਐੱਸ.ਐੱਚ.ਓ. ਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਕਿਉਂ ਐੱਸ.ਐੱਚ.ਓ. ਸਾਹਿਬ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬੇਟਾ ਕਹਿ ਸਕਦੀ ਹਾਂ?”
“ਹਾਂ, ... ਹਾਂ, ... ਮੈਡਮ। ਕਿਉਂ ... ਨਹੀਂ?” ਐੱਸ.ਐੱਚ.ਓ. ਨੇ ਜਾਣੀ ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹਾਮੀ ਭਰੀ। ਆਪਣੇ ਮਤਹਿਤਾਂ ਦੀ ਹਾਜ਼ਰੀ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹੀ ਹਾਮੀ ਭਰਨੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੀ ਬੜੀ ਸੀ। ਪਰ ਹਾਲਾਤ ਹੀ ਅਜਿਹੇ ਸਨ ਕਿ ਹਾਮੀ ਭਰਨੀ ਪਈ।
“ਬੇਟਾ, ਆਹ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਖੜ੍ਹੈ ਗੁਰਦੇਵ ਸਿੰਘ ... ਦੱਸੇ ਮੈਂ ਇਹਨੂੰ ਕੋਈ ਕਦੇ ਅਪਸ਼ਬ਼ਦ ਵੀ ਬੋਲਿਆ ਹੋਵੇ ... ਮੈਂ ਕਿਹੜਾ ਘਪਲਾ ਕਰਦੀ ਹਾਂ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਫੰਡਾਂ ਦਾ ... ਮੈਂ ਤਾਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕਦੇ ਕੋਈ ਫੰਡ ਇਕੱਠਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ।” ਮੈਡਮ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਤਣੀ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ।
ਜਦੋਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਅਜਿਹੇ ਦੋਸ਼ ਲਾਉਂਦਾ ਹੈ ਗੁਰਦੇਵ ਸਿੰਘ ਮੈਡਮ ਉੱਤੇ, ਤਾਂ ਲੋਕ ਆਪ-ਮੁਹਾਰੇ ਗੁਰਦੇਵ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਟੁੱਟ ਕੇ ਪੈ ਗਏ। ਗੁਰਦੇਵ ਸਿੰਘ ਲਾਜਵਾਬ ਹੋਇਆ ਖੜ੍ਹਾ ਤਾਤੇ-ਬਾਤੇ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਐੱਸ.ਐੱਚ.ਓ. ਨੂੰ ਹੁਣ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਸਮਝ ਪੈ ਗਈ ਸੀ। ਆਖ਼ਰ ਉਸ ਨੇ ਵੀ ਦੁਨੀਆ ਵੇਖੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਗੁਰਦੇਵ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਲਾਹਨਤਾਂ ਪਾਈਆਂ ਅਤੇ ਪੁਲਿਸ ਦਾ ਸਮਾਂ ਖਰਾਬ ਕਰਨ ਬਾਰੇ ਝਾੜਿਆ।
ਗੁਰਦੇਵ ਸਿੰਘ ਨੇ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਖਿਸਕਣ ਵਿੱਚ ਹੀ ਭਲਾਈ ਸਮਝੀ। ਉਹਦੀ ਪਤਨੀ ਅਤੇ ਉਹਦੇ ਹਮਾਇਤੀ ਵੀ ਖਿਸਕਣ ਲੱਗੇ। ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਲੋਕ ਅਥਾਹ ਸ਼ਰਧਾ ਅਤੇ ਸਤਿਕਾਰ ਨਾਲ ਮੈਡਮ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਇਕੱਠੇ ਹੋਣ ਲੱਗੇ। ਜਾਣ ਲੱਗਿਆ ਐੱਸ.ਐੱਚ.ਓ. ਨੇ ਮੈਡਮ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਪੈਰੀਂ ਹੱਥ ਲਾ ਕੇ ਅਸ਼ੀਰਵਾਦ ਲਿਆ, “ਮੈਡਮ, ਮੈਂਨੂੰ ਆਪਣਾ ਪੁੱਤਰ ਹੀ ਸਮਝਣਾ। ਕੋਈ ਤਕਲੀਫ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਮਾਂ ਦੇ ਹੱਕ ਨਾਲ ਜਦੋਂ ਮਰਜ਼ੀ ਆਵਾਜ਼ ਮਾਰ ਲੈਣਾ।”
ਮੈਡਮ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਇਕੱਲੇ ਹੋਣ ਦਾ ਜਿਹੜਾ ਮਾੜਾ ਮੋਟਾ ਇਹਸਾਸ ਸੀ ਵੀ, ਉਹ ਵੀ ਅੱਜ ਦੂਰ ਕਿਤੇ ਕਾਫ਼ੂਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਅੱਜ ਇੱਕ ਸ਼ੀਂਹਣੀ ਵਾਂਗ ਮੈਦਾਨ ਵਿੱਚ ਜੂਝ ਰਹੀ ਸੀ।
*****
ਨੋਟ: ਹਰ ਲੇਖਕ ‘ਸਰੋਕਾਰ’ ਨੂੰ ਭੇਜੀ ਗਈ ਰਚਨਾ ਦੀ ਕਾਪੀ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਸੰਭਾਲਕੇ ਰੱਖੇ।)
(2736)
(ਸਰੋਕਾਰ ਨਾਲ ਸੰਪਰਕ ਲਈ: